မာနဆိုတာ ...

မာနဓာတ္ခံရွိသူသည္ တံခြန္အလံကို စိုက္ေထာင္၍ ထားသကဲ့သို႔ အမ်ားအေပၚ၌ ေမာက္ေမာ္လုိ၏။ ၾကြတတရွိ၏။ ရာထူးဂုဏ္သိန္၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ပညာအဆင္း၊ ေရာဂါကင္းျခင္း စေသာဂုဏ္တုိ႔ျဖင့္ သူမ်ားထက္သာေနေသာအခါ “ငါက သင္တုိ႔ႏွင့္ တူသလား၊ ငါႏွင့္ အဖက္တန္သလား”ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ၾကီးကာ သူတစ္ပါးကို အထင္ေသးတတ္၏။

သူမ်ားထက္မသာဘဲ တန္းတူျဖစ္ေနလွ်င္လည္း မာနဓာတ္ခံ ရွိေနသူတုိ႔မွာ “သင္နဲ႔ငါနဲ႔ ဘာထူးေသးသလဲ၊ သူ႔ေလာက္ေတာ့ ငါလဲရတာပဲ”ဟု တန္းတူထားလ်က္ မာန္တက္ျပန္၏။ ရာထူးစည္းစိမ္ စသည္တုိ႔က ေအာက္တန္းက်ျပန္လွ်င္လည္း မာနဓာတ္ခံရွိေနသူမွာ “သူတို႔က ငါ့ထက္သာေကာ ငါကဘာအေရးစိုက္ရမွာလဲ၊ ကိုယ္ရွိမွ ကိုယ္စားရ၊ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္ရတာပဲ၊ ဘယ္သူ႔ကို ခခယယ လုပ္ေနရမွာတုန္း”ဟု အံမတုႏုိင္ေသာ္လည္း မာန္ျပဳလ်က္ပင္။

အမ်ားျဖစ္တတ္ေသာမာန္မ်ားႏွင့္ ပယ္ရွားႏုိင္ဖုိ႔ နည္းလမ္း

ဇာတိမာန္

အမ်ိဳးေကာင္းသည့္အတြက္ မာန္မာနတက္ေနျခင္းကို “ဇာတိမာန္”ဟုေခၚသည္။ ယခုေခတ္၌ အေတာ္အတန္ အမ်ိဳးေကာင္းသူေတြ ရွိပါေပသည္။ သို႔ေသာ္ မာန္တက္ေလာက္၊ ဟန္ၾကီးပန္ၾကီး လုပ္ေလာက္ေအာင္ တစ္ဘက္သားကို ေျခဖ၀ါးေအာက္ကဟု ထင္ေလာက္ေအာင္ အမ်ိဳးေကာင္းပါ။ ေရွးက မဟာေသြး မဟာမ်ိဳးျဖစ္၍ တကယ္အမ်ိဳးေကာင္းသည္ပင္ ဆုိဦးေတာ့ အမ်ိဳးျမတ္သူက မာနမဖက္ဘဲ ညက္ညက္ေညာေညာ အေျပာခ်ိဳကာ အရာရာမွာ လုိက္ေလ်ာပါမူ ေအာက္တန္းက်သူတို႔က ပိုမို၍ ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳ ရုိေသၾကမည္ မဟုတ္ပါေလာ။ “အေရာ၀င္ေတာ့ အရုိေသတန္”ဆုိသကဲ့သို႔ အခ်ိဳ႕ရုိင္းစိုင္းသူတို႔က အေရာ၀င္၍ အရိုအေသတန္ေကာင္း တန္ေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ထုိအရိုအေသတန္မူအတြက္ ထုိသူ အျပစ္သာ ျဖစ္၍ ထုိသူပင္ နစ္နာေပလိမ့္မည္။ ဤသို႔ အရာရာ ေရွ႕ေနာက္ စိစစ္လ်က္ ဇာတိမာန္ မတက္မိေအာင္ သတိေဆာင္ၾကပါကုန္။

ဓနမာန္

အထုိက္အလုိက္ ဥစၥာရွိသူတုိ႔၏ မာန္ကို “ဓနမာန္” ဟုေခၚ၏။ ယခုအခါ အေတာ္အတန္ ဥစၥာရွိသူေတြ ရွိပါေပသည္။ သို႔ေသာ္ ဥစၥာနည္းပါးသူမ်ားႏွင့္ အတူမသြားႏုိင္၊ အတူမစားႏုိင္၊ အတူစကားမေျပာႏုိင္ေလာက္ေအာင္ မကုန္မခန္းေပါမ်ားၾကသည္ မဟုတ္ပါ။ “မျမင္ဖူးေတာ့ မူးျမစ္ထင္”ဆုိသလုိ မိမိကိုယ္ကို သူေ႒းသူၾကြယ္ဟုပင္ ထင္ေစဦးေတာ့ ဆင္းရဲသူ ဆင္းရဲသားတို႔အေပၚမွာ သေဘာၾကီးၾကီးထား၍ သနားၾကင္နာ ကရုဏာသက္တတ္ပါလွ်င္ သာ၍ပင္ ဂုဏ္မရွိပါသေလာ။ မိမိပစၥည္း၌ ေဘးအႏၱရာယ္ မထူေအာင္ အကူအညီပင္ ရႏုိင္ေသးသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ဓနရွင္တုိ႔၏ ျပံဳးရႊင္ေသာမ်က္ႏွာ ခ်ိဳသာေသာ စကားအသံုးသည္ ဆင္းရဲသားတုိ႔အတြက္ အျမိန္ရွက္ဆံုး အျမိဳက္ေဆး တစ္မ်ိဳးပင္ ျဖစ္္ႏုိင္ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရွးက ဒါနကုသိုလ္အက်ိဳးေပး၍ တစ္သက္လ်ာအတြက္ ရရွိေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာေလးကို ေနာင္သံသရာ အေရး၀ယ္ အမ်ိဳးအႏြယ္ ေအာက္က်သြားဖုိ႔အေၾကာင္း မေကာင္းေသာမာန၏ ေအာက္ခံကားပံုသဖြယ္ မျဖစ္ေစဘဲ ဓနရွင္ပီပီ တည္ၾကည္ေသာ စိတ္ထားျဖင့္ အမ်ား၏ ကိုးစားရာျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစား၍ သတိေဆာင္ၾကပါကုန္။ ယခုတစ္ဘ၀ ၾကီးက်ယ္ေသာ စည္းစိမ္သည္ ေဘးအႏၱရာယ္ အလြန္မ်ားလွ၏။ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းေစကာမူ တစ္သက္လ်ာမွ်သာ သံုးစြဲႏုိင္ပါသည္။

“ေရႊအိမ္နန္းႏွင့္၊ ၾကငွန္းလည္းခံ၊ မတ္ေပါင္းရံလ်က္၊ ေပ်ာ္စံရိပ္ျငိမ္၊ မင္းစည္းစိမ္ကား၊ သမုဒၵရာ၊ ေရမ်က္ႏွာထက္၊ ခဏတက္သည့္၊ ေရပြက္ပမာ၊ တစ္သက္လ်ာတည္း။” (အနႏၱသူရိယ အမတ္)

စာေပပညာ၏ လမ္း ၂သြယ္

ယခုေခတ္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာ ေလာကီပညာတုိ႔သည္ နဂုိကပင္ အသက္ေမြးဖို႔လမ္းကို မွန္းျပီးျဖစ္၍ စိစစ္ဖြယ္ မလုိပါ။ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ပိဋကတ္စာေပပညာမွ လမ္း ၂-သြယ္ ျဖာေနပံုကို ထင္ရွားျပဦးမည္။

ေအာက္လမ္း

စာေပတတ္လွ်င္ နာမည္ၾကီးလာလိမ့္မည္။ လွဴဒါန္းခ်င္သူ ေပါလာလိမ့္မည္။ ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္းတုိ႔ အေကာင္းအမြန္ရလိမ့္မည္။ သူတစ္ပါးအေပၚ ေမာက္ေမာ္နုိင္မည္။ ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာန္မာနကို အေျခခံ၍ စာေပသင္ၾကားၾက၏။ တတ္ေျမာက္ေသာအခါ၌လည္း မူလရည္ရြယ္ခ်က္အတုိင္း လာဘ္ေပါေအာင္ ၾကိဳးစား၍ သူတစ္ပါးအေပၚ ေမာက္ေမာ္ ေစာ္ကားတတ္၏။ ထုိသူ၏ ပညာသင္ၾကားမူ ပညာတတ္သိမူ ေအာက္လမ္းသြားဖို႔အေၾကာင္း မေကာင္းမူ ခ်ည္းသာ ျဖစ္သည္။ ထုိကဲ့သို႔ စိတ္ထားျဖင့္ စာေပသင္ၾကားမည့္အစား အိပ္ေနျခင္းကပင္ ေတာ္ေသး၏ဟု က်မ္းဂန္၌ဆုိသည္။

အထက္လမ္း

စာေပတတ္လွ်င္ ဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္ကို သိရလိမ့္မည္။ သူတစ္ပါးအား တစ္ဆင့္ပို႔ခ်မည္။ စာေပပိဋကတ္တည္းဟူေသာ မွန္အျပင္၀ယ္ အစဥ္မျပတ္ ၾကည့္ရူ၍ မိမိစိတ္ေနစိတ္ထားကို ျဖဴစင္ေျဖာင့္မတ္ ျမင့္ျမတ္ေအာင္ ျပင္ဆင္မည္။ ဤသို႔ စေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ သင္၍တတ္ေျမာက္ေသာ အခါလည္း ပစၥည္းလာဘ္လာဘ ဒကာဒကာမေပါမ်ားမူကို ဂရုမစုိက္ဘဲ မူလရည္ရြယ္ရင္းအတုိင္းပင္ ၾကိဳးစား၏ ထုိပုဂၢိဳလ္၏ စာေပသင္ၾကား တတ္ေျမာက္မူမ်ိဳးကား အထက္လမ္းသို႔ တက္လွမ္းဖို႔အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

အခ်ိဳ႕မွာကား စာေပမတတ္ခင္က စိတ္ထားမတတ္၍ စာေမးပြဲေအာင္လုိျခင္း၊ နာမည္ၾကီးလိုျခင္း စေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား ရွိေသာ္လည္း စာေပတတ္ေျမာက္ေသာအခါ အရာရာ စိတ္ေျပာင္း၍ စိတ္ေကာင္း ႏွလံုးေကာင္း ရွိ၏။ ထုိပုဂၢိဳလ္ကား ေရမျပည့္ခင္ ေဘာင္ဘင္ခတ္ေနေသာ ေရအိုးသည္ ေရျပည့္ေသာအခါ ျငိမ္သက္လာသလုိ ျဖစ္သည့္အတြက္ အထက္တန္းသို႔ တက္လွမ္းဖုိ႔အေၾကာင္း လမ္းေကာင္းရသူပင္ ျဖစ္သည္။ ငယ္ရြယ္သူ ဟူသမွ်တုိ႔ စာတတ္ေသာအခါ ဤကဲ့သို႔ လမ္းေကာင္းရၾကပါေစ။

အဆင္းမာန္

အလွဂုဏ္အတြက္ မာန္တက္ျခင္းကို “အဆင္းမာန္”ဟုေခၚ၏။ ေရွးဘ၀က ေဒါသနည္းပါးျခင္း၊ ပန္းစသည္တုိ႔ကို လွဴဒါန္းျခင္း၊ ဘုရားေက်ာင္း၀င္း စသည္တုိ႔၌ အမူိက္သုတ္သင္ရွင္းလင္းျခင္း စေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမူေၾကာင့္ ယခုဘ၀၌ ပရိသတ္အလယ္ တင့္တယ္၀င္းစက္ အဆင္းထြက္ျခင္းမွာ မာန္တက္မည္ဆုိလွ်င္ တစ္ေလာက္ပါေပသည္။

သို႔ရာတြင္ မိမိအျဖစ္ေဟာင္းကို ျပန္ေျပာင္း၍ မွန္းဆေသာအခါ ေဒါသကင္းစင္ စိတ္ၾကည္လင္၍ ေရလွဴပန္းလွဴျခင္း စေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမူရွင္ သူေတာ္စင္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးရကား ယခုဘ၀ေရာက္မွ အလွဂုဏ္ မာန္တက္၍ သူတစ္ပါး အဖက္မထင္ႏုိင္ေအာင္ ဟန္ၾကီးပန္ၾကီး မလုပ္သင့္ပါ။ လွပေသာ ကိုယ္တြင္း၌ သန္႔ရွင္းေသာ စိတ္အစဥ္ကို ေမြးျမဴကာ အရာရာ သိမ္ေမြ႕လ်က္ ဣေျႏၵရွင္ သူေတာ္စင္ျဖစ္ေအာင္ သတိထား၍ ၾကိဳးစားသင့္ပါသည္။

အခ်ဳပ္သတိေပးခ်က္

အခ်ဳပ္မွာ နိဗၺာန္စံ၀င္ျပီးေသာ သူေတာ္စင္ၾကီးတုိ႔သည္ ယခုျပခဲ့ေသာ ဇာတိမာန္စသည္တုိ႔ တက္မည္ဆုိလွ်င္ မိုးထိေအာင္ ေလွကားမေထာင္ဘဲ တက္ႏုိင္ၾကေပ၏။ မာန္တက္ေလာက္ေအာင္ပင္ ဘုရင္မိဖုရားတုိ႔၏ လက္ေပၚတြင္ ၾကီးပြားရေသာ မင္းညီမင္းသားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ပညာဘက္ကလည္း မေဟာ္သဓာတသုခမိန္စသည့္ျဖင့္ ကမၻာ့စံခ်ိန္ ခ်ိဳးေတာ္မူခဲ့သည္။

အမ်ိဳးသမီးမ်ားဘက္ကလည္း ဥပၸလ၀ဏ္၊ ေခမာ၊ ယေသာ္ဓရာ စေသာ သူေတာ္ေကာင္းအမ်ိဳးသမီးတုိ႔မွာ အမ်ိဳးဥစၥာ ပညာဘက္၌ သာမက အလွဘက္ကလည္း တစ္ကမၻာလံုး မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကေပသည္။

ထိုမွ်ေလာက္ အထက္တန္းက်ေသာ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးတုိ႔သည္ သူတို႔၏ မ်ိဳးရိုးဇာတိ စသည္တုိ႔အတြက္ မာန္မာနမတက္ၾကပါဘဲလ်က္ “သည္လုိယုန္ေတာ့ ခံ်ဳုတုိင္းေတြ႕ႏုိင္”တဲ့ အစား “တံငါစာ၍ ငါသာသာ” ရွိသူမ်ား ရွိစုမဲ့စု စု၍ရေသာ ဇာတိ ပညာ ဥစၥာ အဆင္းျဖင့္ ၾကက္ဆူပင္မင္းမူေနျခင္းမွာ နက္နက္နဲနဲေတြးလွ်င္ ေလးေလးပင္ပင္ ရွက္ဖြယ္ပါတကား။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏွလံုးေေလပင့္၍ ဘ၀ျမင့္သူအလား ေထာငလႊား တက္ၾကြ မာန္မာနျဖစ္ျခင္းသည္ သူတစ္ပါးတို႔ ျမင္ျပင္းကတ္ဖြယ္ရာ အက်ိဳးမဲ့ကိုသာ ျဖစ္ေစရုံသာမက ေနာက္ေနာက္ဘ၀တို႔၌ အမ်ိဳးညံ့ဖုိ႔အေၾကာင္း မေကာင္းသက္သက္ ျဖစ္ရကား ဇာတိ ပညာ ဥစၥာ အဆင္းအားျဖင့္ ေရာက္သင့္သေလာက္ အထက္တန္းေရာက္ေနေသာ္လည္း ေနာက္ေနာက္ဘ၀ အဆင့္ဆင့္၌ ျမင့္သည္ထက္ျမင့္ဖုိ႔ အေရးကိုသာ ရြယ္ကိုး၍ “အစြယ္က်ိဳးေသာေျမြ၊ ဦးခ်ိဳက်ိဳးေသာႏြား၊ ေျခသုတ္ပုဆုိးအလား”ကဲ့သို႔ တက္ၾကြေသာ မာန္စြယ္ကို ႏုတ္ပယ္ ႏွိမ္ခ်ိဳးႏုိင္ၾကပါေစသား။

အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၏ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။

ေၾအာဲင့္းေၾအာဲင့္း

Source:

www.mmitpalace.com